یه پوچی ذهنی

شمام مثل منید وقتی حوصله کسیو نداری یا حرف بی منطق میشنوی، هر چی بگه میگی تو راست میگی

من که خیلی وقت پیش مثل جنگجویان صلیبی برای خاسته‌های بحق و ناحقم تا سر حد مرگ می جنگیدم، ولی الان اصن حوصله جروبحث ندارم بلکم اگه زورم بشنوم میگم حق با توه من اشتباه کردم، بعضی مواقع اینقد دیگه حوصلم جمع نمیشه اگه کاری که خلاف میلم باشه انجامش میدم که فقط طرف دیگه باهام بحث نکنه

نمی‌دونم این یه عقب نشینیه یا آغاز بی تفاوتیم...

شایدم یک مرگ زنده گونه باشه (گونه ی از آدما که فقط زنده ن، ولی در باطن مردن):

چه میدونم  هرچی هس دیگه حوصلم نمی‌کشه با آدما برای اثبات خودم یا خاستم بجنگم

حالا بجز کفشام خودمم باید به قاب عکس خشکیده به دیوار الصاق کنم و فقط گوش کنم و ببینم و نه حرفی بزنم نه مخالفتی بکنم.

اینجوری بهتره

والا سر آسوده ی دارم...